Tuż po Dniu Zadusznym w liturgii Kościoła 3 listopada wspominamy wszystkich zmarłych Zakonu Serafickiego. Tego dnia w sposób szczególny w naszych modlitwach pamiętamy o zmarłych braciach, siostrach, rodzicach, krewnych i dobroczyńcach związanych z  rodziną franciszkańską.

Dzisiaj zakonne rodziny franciszkańskie ofiarują modlitwy i sprawują liturgię w intencji tych zmarłych, którzy na ziemi kształtowali swoje  życie według wzoru Serafickiego Ojca Franciszka, a także modlą się za swoich rodziców, krewnych, przyjaciół i dobrodziejów. Święty Franciszek nakazuje nam modlić się za zmarłych. „Klerycy niech odmawiają oficjum oraz modlą się za żywych i umarłych” (Reguła niezatwierdzona 3,4). A nieco dalej dodaje: „Za zmarłych braci niech odmawiają <Z głębokości> (Ps 130) i <Ojcze nasz> (tamże 3,7). Bracia zaś nieklerycy mają odmawiać za zmarłych siedem Ojcze nasz oraz Wieczny odpoczynek” (tamże 3,10). W Regule zatwierdzonej mówi krótko: „I niech modlą się za zmarłych” (3,4). Ze św. Franciszkiem śmierć staje się naszą siostrą, która zakończy nasze walki, oderwie od trosk tego świata i przyjmie do życia nowego. Franciszek na łożu śmierci śpiewa: „Pochwalony bądź, Panie mój, przez siostrę naszą śmierć cielesną”.
Dla naszych zmarłych zawsze możemy coś uczynić; oni nie są aż tak daleko od nas, przynależą do wspólnoty Kościoła. Modlitwa za zmarłych jest już tradycją w Kościele sprawowanie Mszy Świętej, zyskiwanie odpustów, odmawianie Różańca i różnych koronek, odprawianie Drogi krzyżowej, jałmużna, dobre uczynki, świece, znicze, składane kwiaty czy wieńce są bardzo skuteczną pomocą dla dusz przebywających jeszcze w czyśćcu. Zmarli nie mogą sobie pomóc, ale pomagają nam.

Za: seminariumfranciszkanskie.pl